18/10/17

Διασώζοντας το NATO από την Τουρκία

Τα κράτη-μέλη πρέπει να διαχωρίσουν την θέση τους από τον ισλαμικό εξτρεμισμό του Ερντογάν
Του Daniel Pipes
Μετάφραση: Στέργιος Σεβαστιάν
Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, γνωστός ως NATO, αντιμετωπίζει ένα υπαρξιακό πρόβλημα.
Όχι, δεν έχει να κάνει με την εκπλήρωση από τα κράτη-μέλη των συμπεφωνημένων περί αμυντικών προϋπολογισμών. Ή με την εύρεση ρόλου μετά τη σοβιετική κατάρρευση. Ή στο όρθωμα αναστήματος στο Βλαντίμιρ Πούτιν. Περισσότερο έχει να κάνει με τον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον ισλαμιστή, δικτατορικό εξουσιαστή της Τουρκίας, του οποίου οι πολιτικές απειλούν να υπονομεύσουν αυτή τη μοναδική συμμαχία των 29 κρατών που έχει διαρκέσει σχεδόν 70 χρόνια.
Ιδρυθέν το 1949, οι ιδρυτικές αρχές του ΝΑΤΟ έθεσαν φιλόδοξα ως στόχο της συμμαχίας “να εξασφαλίσει την ελευθερία, την κοινή κληρονομιά και τον πολιτισμό των λαών των μελών κρατών, βασιζόμενη στις αρχές της Δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου.” Με άλλα λόγια, η συμμαχία υφίσταται για να υπεραμυνθεί του δυτικού πολιτισμού.

Κατά τα πρώτα 42 της χρόνια, έως ότου η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε το 1991, αυτό σήμαινε την ανάσχεση και την άμυνα έναντι του συμφώνου της Βαρσοβίας. Σήμερα, σημαίνει την ανάσχεση και την άμυνα έναντι της Ρωσίας και του Ισλαμισμού. Από τα δύο τελευταία, ο ισλαμισμός είναι η βαθύτερη και μακροβιότερη απειλή, βασισμένος όχι στην προσωπικότητα ενός ηγέτη, αλλά σε μία πολύ δραστική ιδεολογία, αυτή που διαδέχθηκε αποτελεσματικά το φασισμό και τον κομμουνισμό ως την μεγάλη ριζοσπαστική ουτοπική πρόκληση στη Δύση.
Κάποιες ισχυρές προσωπικότητες στο ΝΑΤΟ διείδαν αυτή την μετατόπιση αμέσως μετά τη σοβιετική κατάρρευση. Ήδη το 1995, ο γενικός γραμματέας Willy Claes σημείωνε με ακρίβεια ότι ο φονταμενταλισμός είναι, τουλάχιστον, τόσο επικίνδυνος όσο ήταν ο κομμουνισμός”. “Με τον Ψυχρό Πόλεμο λήξαν”, είπε, “η Ισλαμική στρατικοποίηση έχει προκύψει, πιθανώς, ως η μόνη βαθιά απειλή για το NATO και τη Δυτική ασφάλεια”.
Το 2004, ο Jose Maria Aznar, o πρώην ισπανός πρωθυπουργός, προειδοποίησε ότι “η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια νέα κοινή απειλή παγκόσμιας φύσης, που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση των μελών του NATO”. Συμβούλευσε την επικέντρωση του ΝΑΤΟ στην καταπολέμηση της ισλαμικής Τζιχάντ και της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής” κι έκανε έκκληση για “την τοποθέτηση του πολέμου εναντίον της ισλαμικής Τζιχάντ στο επίκεντρο της συμμαχικής στρατηγικής”.
Όμως, αντί ενός εύρωστου ΝΑΤΟ του Claes-Aznar μοντέλου, που θα ηγούνταν της μάχης εναντίον του ισλαμισμού, υπονομεύτηκε εκ των έσω από την αντιπολίτευση του κυρίου Ερντογάν. Αντί να υποστηρίξουν την μάχη εναντίον του ισλαμισμού, τα υπόλοιπα 28 μέλη σεβάστηκαν απογοητευτικά τον ισλαμιστή ανάμεσα στις τάξεις τους.
Oι 28 έμειναν σιωπηλοί για τον εμφύλιο πόλεμο του τουρκικού καθεστώτος στην νοτιοανατολική Ανατολία εναντίον των Κούρδων πολιτών του. Η δημιουργία ένος ιδιωτικού στρατού, ονομαζόμενου SADAT, υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του κ. Ερντογάν, δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν.
Ομοίως, φάνηκαν επιλήσμονες στον ξαφνικό περιορισμό πρόσβασης στην νατοική βάση στο Ιντσιρλίκ, στην επιδείνωση των σχέσεων με φιλικά κράτη όπως η Αυστρία, η Κύπρος και το Ισραήλ και στον μοχθηρό αντιαμερικανισμό, όπως αυτός συμβολίστηκε από τον δήμαρχο της Άγκυρας, ο οποίος ήλπιζε να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η κακομεταχείριση πολιτών χωρών του ΝΑΤΟ δεν ενόχλησε ιδιαίτερα τις νατοϊκές αξίες: ούτε η σύλληψη 12 Γερμανών (όπως ο Deniz Yucel και ο Peter Steudtner), ούτε η απόπειρα δολοφονίας Τούρκων στη Γερμανία (όπως ο Yuksel Koc), ούτε η κράτηση Αμερικανών στην Τουρκία ως ομήρων (όπως ο Andrew Brunson και ο Serkan Golge), ούτε η επαναλαμβανόμενη σωματική βία εναντίον Αμερικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπως στο στο Ινστιτούτο Brookings και στο Sheridan Circle).
Το ΝΑΤΟ φαίνεται να μην ενοχλείται από το ότι η Άγκυρα βοηθά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αναπτύσσει ένα ιρανικό πετρελαϊκό κοίτασμα και μεταφέρει ιρανικά όπλα στη Χεζμπολάχ. Η ομιλία του κ. Ερντογάν για την ένταξή του στην οργάνωση συνεργασίας της Σαγκάης που κυριαρχείται απο Μόσχα και Πεκίνο, ταράσσει κάποια λιμνάζοντα ύδατα, όπως και οι κοινές ασκήσεις με το ρωσικό και τον κινεζικό στρατό. Η τουρκική αγορά ενός ρωσικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας, του S-400, φαίνεται να είναι περισσότερο μία πρόκληση, από ό, τι μία εμπορική συμφωνία. Μια αμοιβαία αμερικανική και τουρκική απαγόρευση των θεωρήσεων (visa) δεν αναστάτωσε κανέναν.
Το ΝΑΤΟ έχει μια επιλογή. Μπορεί, ελπίζοντας ότι ο κ. Ερντογάν δεν είναι παρά μία επώδυνη παρένθεση και η Τουρκία θα επιστρέψει στη Δύση, να συνεχίσει με την παρούσα πολιτική. Ή μπορεί να θεωρήσει ότι η χρησιμότητα του ΝΑΤΟ είναι πολύ σημαντική για να θυσιαστεί σε αυτή την θεωρητική πιθανότητα και να πάρει δυναμικά μέτρα για να παγώσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας από τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, μέχρι να συμπεριφερθεί ξανά σαν σύμμαχος. Αυτά τα βήματα μπορεί να περιλαμβάνουν:
-    Την απομάκρυνση των πυρηνικών όπλων από το Ιντσιρλίκ
-    Την διακοπή των νατοϊκών επιχειρήσεων από το Ιντσιρλίκ
-    Την ακύρωση πώλησης όπλων, όπως των αεροσκαφών F 35
-    Τον αποκλεισμό της τούρκικης συμμετοχής από ανάπτυξη όπλων
-    Την άρνηση κοινοποίησης πληροφοριών
-    Την άρνηση εκπαίδευσης τουρκικών στρατευμάτων
-    Την απομάκρυνση τουρκικού προσωπικού από νατοϊκές θέσεις
Μια έννοια στάση εναντίον της εχθρικής δικτατορίας του κύριου Ερντογάν θα επιτρέψει στην μεγάλη νατοϊκή συμμαχία να ξαναανακαλύψει τον ευγενή της σκοπό “να εξασφαλίζει την Ελευθερία, την κοινή κληρονομιά και τον πολιτισμό” των λαών της. Αντιμετωπίζοντας τον ισλαμισμό, το ΝΑΤΟ θα ξαναφορέσει των από καιρού απολεσθέντα μανδύα της υπεράσπισης του δυτικού πολιτισμού.

Ο Daniel Pipes είναι πρόεδρος του Φόρουμ για τη Μέση Ανατολή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.