Η παράδοση των Τούρκων ικετών θα συνιστά άγος για τον Ελληνισμό!

«τα εγγύτατα  της ξυμπάσης γνώμης»  (Θουκ. 1.22)

Του Χρίστου Κράππα

      Σήμερα, που η υφήλιος περνά δύσκολες ώρες από τις μεθοδεύσεις των νεκρόσιτων και υαινοαργυραμοιβών οικογενειών για παγκόσμια ηγεμονία και υποδούλωση των λαών, οι καλύτεροι σύμμαχοι του Ελληνισμού είναι οι πρόγονοί του. Γνώμονας και κανόνας των αποφάσεων μας είναι τα κληροδοτήματα τους.

      Εδώ και 4000 χρόνια που σύμπας ο Ελληνισμός πρόσθεσε στην εντελέχειά του την κοινή ελληνική συνείδηση, επικρατούσε η ρήση «πάσι τοις Έλλησι κοινός νόμος εστί, ατάφους ρίπτεσθαι τους ιεροσύλους» . Και ιερόσυλος ήταν αυτός που συγχρόνως με την ανόσια πράξη που προέβαινε, προσέβαλε και το Θείο. Έχουμε γι αυτό γραπτές παρακαταθήκες μοναδικές στον κόσμο. Ο Όμηρος, πυλώνας και βηματοδότης του παγκόσμιου πολιτισμού, στην Οδύσσειά του στην Ραψωδία στ. 499 επ., οι τραγικοί ποιητές Σοφοκλής στο Αίας ο Λοκρός αποσπάσματα και ο Ευριπίδης στις Τρωάδες στ. 69 επ. περιγράφουν την ανόσια πράξη του Αίαντα του Λοκρού. (Αυτός δεν έχει σχέση με τον Αίαντα του Τελαμώνιου, ήταν ο Αίας του Οιλέως βασιλέως των Λοκρών.) Αυτός ο Αίας, ο αποκαλούμενος από τον Όμηρο ο «μείων» ή ο «ολίγος» αφού ήταν μικρόσωμος, κατά την άλωση της Τροίας απέσπασε βιαίως την προφήτισσα Κασσάνδρα, κόρη του βασιλέως Πριάμου, από το άγαλμα της Αθηνάς που είχε εναγκαλισθεί εναγωνίως αναζητώντας άσυλο και την βίασε επί τόπου, εντός του ιερού. Στην προσπάθεια δε αυτή, κατέρριψε το άγαλμα της Αθηνάς εκ του βάθρου.

      Αμέσως συνεκροτήθη Δικαστήριον με μέλη τους Ρηγάδες των Ελλήνων, πρόεδρο τον Αγαμέμνονα, την εισαγγελική έδρα κατέλαβε ο Οδυσσέας, ο οποίος πρότεινε την καταδίκη του Αίαντος στην ποινή του θανάτου δια λιθοβολισμού. « Οδυσσεύς παρήνει τοις Έλλησι καταλιθώσαι τον Αίαντα επί τω ες κασσάδραν τολμήματι». Το Δικαστήριο δεν έλαβε υπ΄ όψιν την γενναιότητα, την αυταπάρνηση και τα ανδραγαθήματα του Αίαντος, που σε πολλές κρίσιμες μάχες έσωσε τους Έλληνες, και επέβαλε την ποινή του θανάτου δια λιθοβολισμού. Μόλις απηγγέλθη η απόφαση ο Αίας προσέτρεξε ως ικέτης στον βωμό του ιερού της Αθηνάς κι έτσι, απέφυγε την εκτέλεση της θανατικής ποινής, αφού οι Έλληνες σεβάσθηκαν τον θεσμό του ασύλου. Ο Αίας, ήταν ο ταχύτερος των Ελλήνων μετά τον Αχιλλέα.

       Είχε όμως οικτρό τέλος. Κατά την επιστροφή του στην πατρίδα όλα τα πλοία του καταποντίσθηκαν αύτανδρα σε τρικυμία έξω από την Τήνο. Ο ίδιος διεσώθη πάνω σε βράχο. Εκφράσθηκε όμως υπεροπτικά για τους Θεούς, «υπερφίαλον έπος έκβαλεν» , και ο Ποσειδών, χολωθείς συνέτριψε τον βράχο της σωτηρίας και προκάλεσε τον θάνατο του Αίαντα δια πνιγμού, το σώμα του οποίου εξεβράσθη στην Μύκονο.

      Τι ύψος μεγαλείου και πολιτισμού χάραξαν στους αιώνες οι Έλληνες με την στάση τους αυτή προς τον ικέτη Αίαντα που μόλις πριν είχαν καταδικάσει!! Και αυτό το 1200  π.Χ. Στην συνέχεια η πόλις Λοκρών μετά από φοβερό λοιμό που είχε επιπέσει στην πόλη τους πήραν χρησμό  που καταδίκαζε για χίλια χρόνια να στέλνουν δια κλήρου δύο μικρά κορίτσια στον ναό της Αθηνάς στο Ίλιον και να τον υπηρετούν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, προκειμένου να απαλλαγεί η πόλις τους από το άγος που έφερνε από την ανόσια πράξη του Αίαντα.

     Άλλο κορυφαίο παράδειγμα σεβασμού της ικεσίας προσώπου, και μάλιστα από τέσσερες διαδοχικά ελληνικές πόλεις – κράτη, είναι η φυγή του Θεμιστοκλή το 477π.Χ. του νικητή της Σαλαμίνας.  Το γεγονός αυτό το περιγράφει ο Θουκυδίδης στο 1.135, 136, 137 με λιτή και σπαρακτική αφήγηση.

     Ο Θεμιστοκλής, πέρα από τον αγχίνου νου που διέθετε από φυσικού του, εκ του προχείρου χωρίς καμμία προετοιμασία ελάμβανε λαμπρές αποφάσεις, ήταν και φιλοχρήματος. Τα είχε «πάρει» από τις πόλεις των Αρτεμισίων και των Ανδρίων για να τους προστατεύσει από τους Πέρσες, πράγμα που δεν πραγματοποίησε τελικά και οι πόλεις καταστράφηκαν. Οι Λακεδαιμόνιοι στην εξέταση του φιλομηδισμού  και προδοσίας του Παυσανία, νικητή των Περσών το 479 π.Χ. στις Πλαταιές, ανακάλυψαν πως με τον ίδιο τρόπο ενέχετε  και ο Θεμιστοκλής. Το διαμηνύουν στους Αθηναίους και από κοινού αποφάσισαν να τον συλλάβουν με κοινό απόσπασμα από Σπάρτη και Αθήνα. Τότε αυτός ζούσε , στην Ελβετία της εποχής, στο Άργος εξόριστος όπου είχε και τα χρήματά του με εξοστρακισμό. Ζητούν να τους παραδοθεί, αλλά οι Αργείοι τον φυγάδευσαν στην Κέρκυρα. Οι Κερκυραίοι φοβούμενοι προβλήματα με τις δύο μεγάλες δυνάμεις τον διεκπεραίωσαν στην  Ήπειρο όπως ζήτησε,  στο βασίλειο των Μολοσσών Δωρικό φύλλο με βασιλέα τον Άδμητο, εχθρό του Θεμιστοκλή από παλαιότερα χρόνια. Το απόσπασμα από κοντά στην πορεία του φτάνει έξω από το παλάτι του Άδμητου που είχε καταφύγει ο Θεμιστοκλής.

     Την ώρα εκείνη λείπει ο Άδμητος και η γυναίκα του τον ορμηνεύει να πάρει αγκαλιά το παιδί της και να καθίσει στο παραγώνι. Ο νικητής της Σαλαμίνας περιμένει, λοιπόν, τον βασιλιά που άλλοτε ήταν εχθρός του, για να προσπέσει ως ικέτης, να τον σηκώσει από τις στάχτες, ως γυμνό ανθρώπινο πλάσμα, σαν τον τελευταίο δούλο φυγάδα. Κι όταν σε λίγο έφτασε ο Άδμητος, του φανέρωσε ποιος ήταν, και του ζήτησε  αν και άλλοτε αυτός είχε αντιταχθεί σε κάτι που ο Άδμητος παρακαλούσε τους Αθηναίους, να μην τον εκδικηθεί τώρα που καταδιώκεται. Γιατί τώρα αυτός θα πάθαινε από εκείνον, ενώ βρισκόταν σε πολύ πιο αδύνατη θέση, παλληκαριά όμως είναι να εκδικιέται κανείς τους όμοιούς του όταν βρίσκονται σε ισοδύναμη κατάσταση.  Συνάμα, πρόσθεσε, αυτός του είχε εναντιωθεί  σε κάτι που χρειαζόταν, και όχι στο να σώσει την ζωή του, εκείνος όμως, αν τον παράδινε τώρα (γιατί του είπε ποιοι τον κυνηγούν και γιατί) θα του στερούσε την σωτηρία της ζωής του. Ο Άδμητος, σαν τ΄ άκουσε αυτά, τον σήκωσε μαζί με τον γιό του (που είχε καθίσει στην παραστιά κρατώντας τον στα χέρια του και τούτο ήταν η πιο μεγάλη παρακάλεση) κι όταν σε  λίγο ήρθαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, (ΚGB και  CIA  θα λέγαμε σήμερα ισοδύναμα) κι είπαν πολλά, δεν τον παράδωσε, αλλά τον έστειλε με την θέλησή του να πάει στο Μεγάλο Βασιλιά, αφού περάσει πρώτα πεζή ως την άλλη θάλασσα, δηλαδή την Πύδνα του Αλεξάνδρου Α΄ της Μακεδονίας. Από εκεί επιβιβάσθηκε σένα καράβι που πήγαινε στην Μικρά Ασία και έλαβε τέλος επιτυχές η φυγή του. (Μετάφραση, Ι.Κακριδή-΄Ελλης Λαμπρίδη)

     Σήμερα, οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί ως φυγάδες και ικέτες από τον φόβο του Ερντογάν, βρίσκονται στην Χώρα μας, την Ελλάδα με όλες αυτές τις ιερές παρακαταθήκες. Δεν επέλεξαν, όπως λέγουν, να πάνε στην Βουλγαρία ή την Ρουμανία. Ίσως να γνωρίζουν την ιερότητα της ικεσίας ως παρακαταθήκη των Ελλήνων και να επέλεξαν τον προορισμό τους σε μας. Αν είναι έτσι, το φορτίο μας είναι τεράστιο και προ πάντων ιερό!!. Ακόμη και αν δεν επέλεξαν την Χώρα μας από αυτή την γνώση. Αρκεί που το γνωρίζουμε εμείς, αν το γνωρίζουν και οι κυβερνόντες όσο γνωρίζουν τουλάχιστον το Κεφάλαιο του Μάρξ. Γνωρίζουν βέβαια από τις ακροαματικές διαδικασίες στις στάσεις των δικών, ότι δεν είναι ένοχοι και ούτε ο Ερντογάν τεκμηρίωσε με αποδείξεις την ενοχή τους στο πραξικόπημα εναντίον του. Πρέπει να στηρίξουμε την μη παράδοση τους στον πολιτισμό μας και τις ιερές παρακαταθήκες που βοούν από τα βάθη των αιώνων. Και λέγω πολιτισμό μας, και όχι προς χάριν της δημοκρατίας και πως είμαστε δημοκρατική χώρα, γιατί, ούτε δημοκρατία έχουμε ούτε αντιπροσώπευση. Διότι αν είχαμε, δεν θα μετατρεπόταν το ΟΧΙ σε Ναι και θα μπορούσε να ανακαλέσουμε τους υπουργούς και βουλευτές μας όταν παρέβαιναν την σχέση εντολής που προϋποθέτει το πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.

     Η παράδοση του Οτσαλάν από τους αλήστου μνήμης Σημίτη και Πάγκαλο, έφερε στον  Ελληνισμό άγος. Όνειδος ως επαίσχυντη πράξη έχει πέσει επί των κεφαλών αυτών των δύο προσώπων . Το ίδιο θα επιφέρει επί των πολιτικών προσώπων που απεργάζονται την παράδοση των ικετών, και κατά τον Θουκυδίδη, «εναγείς και αλητήριοι θα καλούνται» οι πρόγονοί τους, οι ζώντες και οι επίγονοι τους (Θουκ. 1,126) Και το χειρότερο αν προβούν σ΄αυτή την ανόσια πράξη, είναι απολύτως σίγουρο πως θα τους λυντσάρουν τα βάρβαρα στίφη, από το αεροδρόμιο που θα αποβιβασθούν. Ποια θα είναι η θέση της Ελλάδος που συνέργησε σ΄αυτή την επαίσχυντη πράξη; Δεν θάναι οι βάρβαροι Τούρκοι που θα λυντσάρουν τους δυστυχείς ικέτες, αλλά εμείς οι Έλληνες που τους παραδώσαμε. Η υφήλιος δεν θα κατηγορήσουν τους Τούρκους, γιατί γνωρίζουν το ποιόν τους, αλλά, εμάς που τους παραδώσαμε.  Αντίθετα, η άρνησή της παράδοσης που θα συνάδει με τις ιερές πολιτιστικές μας παραδόσεις, θα αντιμετωπισθεί από όλους τους λαούς του κόσμου λίαν ευμενώς.

     Πέραν αυτού, η τυχών παράδοση, θα δείξει στον βάρβαρο γείτονα τον φόβο μας. Ενώ η άρνηση θα προκαλέσει πόλεμο; Ας τον κάνει, για να αποδείξει σ΄όλο τον κόσμο τις βάρβαρες καταβολές της ράτσας τους. Εξ άλλου οι Έλληνες ήταν πάντα «παρά δύναμιν τολμητές, και παρά γνώμην κινδυνευτές, και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες» (Θουκ.) Και σε πιθανή επίθεση εχθρική εκ του γεγονότος της μη παράδοσης των ικετών, θα επιφέρει την πλήρη αποσύνθεση της ομοψυχίας των επιτιθέμενων τμημάτων από την γνώση του αγώνα της βαρβαρότητας εναντίον του πολιτισμού και τα κέρδη μας θα είναι πολλαπλάσια των πιθανών δεινών μας.